5 lutego upamiętniono w Strumieniu ofiary wielkiej tragedii, jaka miała miejsce 75 lat wcześniej, kiedy to w gruzach miejscowego probostwa zginęło dwóch duchownych oraz siedemnastu mieszkańców miasta.

15 lutego 1945 roku to jedna z najtragiczniejszych dat w dziejach Strumienia, a ma ona ścisły związek z ciężkimi walkami niemiecko-sowieckimi, jakie toczyły się wówczas o miasto. Bitwa o Strumień rozpoczęła się kilka dni wcześniej – 11 lutego, kiedy to Armia Czerwona skierowała ostrzał swoich dział na niemieckie pozycje obronne. Ogień prowadzono od strony Zabłocia, a w jego efekcie ucierpiała między innymi kościelna wieża oraz ratusz. Po tym artyleryjskim wstępie do boju ruszyła sowiecka piechota wspierana przez czołgi. Czerwonoarmiści zajęli centrum miasta, ale Niemcy próbowali ich stamtąd wyrzucić. Skutek był taki, że Strumień stał się miastem frontowym, a jego poszczególne rejony przechodziły w czasie walk z rąk do rąk. Dla mieszkańców stanowiło to śmiertelne niebezpieczeństwo. Największy dramat tej miejskiej bitwy, w której oprócz piechoty i czołgów brały także udział pojazdy zmechanizowane, artyleria oraz lotnictwo, rozegrał się 15 lutego. Wtedy to Niemcy podejrzewając, iż w gmachu strumieńskiego probostwa kwateruje sowiecki sztab, wzięli budynek na celownik ciężkich pocisków. W gruzach probostwa zginęli wówczas ukrywający się w jego piwnicach ksiądz dziekan Alojzy Gałuszka, ksiądz wikary Emil Skudrzyk oraz siedemnastu mieszkańców Strumienia. Z uwagi na toczone walki i prowadzony ostrzał, z pomocą pospieszono im dopiero po kilku godzinach. Niestety, bezskutecznie. Wszystkie osoby, które zginęły 15 lutego 1945 roku w piwnicach probostwa, pochowano we wspólnym grobie przed kościołem.

W 75. rocznicę tej strasznej tragedii, w Strumieniu odprawiono mszę świętą w intencji jej ofiar, a następnie mieszkańcy miasta wraz z burmistrz Anną Grygierek, złożyli kwiaty na grobie znajdującym się przed Sanktuarium św. Barbary.